روشنایی معابر در شهرها از دیرباز وجود داشته است. در هر دوره با امکانات و تجهیزات متفاوت و متنوع مورد استفاده قرار می گرفته است. چراغ برق یا چراغ روشنایی به معنای روشنایی عمومی در سطح معابر و مکانهای عمومی شهر گفته می شود. تاریخچه ورود اولین چراغ های خیابانی بدین صورت بود که در اوایل سال های 1300 دولت وقت دستورالعمل هایی را مبنی بر نصب چراغ هایی در خیابان ها صادر نمود. ظاهر این چراغ ها به صورت فانوس هایی بودند که به دو صورت دیواری یا نصب بر روی پایه چدنی در فاصله چهار متری از زمین قرار داده شد. فانوس، محفظه هرم مانندی با كلاهكی باران‌گير داشت كه طرف ديوار آن پوشيده بود و سه طرف ديگر آن شيشه داشت و لامپ داخل اين فانوس قرار می‌گرفت. فاصله ای که برای نصب هر چراغ از چراغ قبلی لحاظ شده بود 150 قدم بود. تقریبا متقارن با همین سال ها چراغ های گازی نیز وارد شدند و طریقه کار آن بدین صورت بود که گاز استيلن از طريق لوله به فانوس می‌رسيد و باعث روشنایی می گردید. جالب توجه است برای توليد این گاز نيز در محله چراغ گاز آن زمان و خيابان اميركبير فعلی داير شده بود. از كارخانه لوله‌هايی به خيابان ناصريه و باغ اندرون شاه كشيده شده بود و به فانوس‌های نصب شده متصل می‌شد. شب‌ها چراغچی‌ها با ميله بلند مشتعلی فانوس‌ها را روشن می‌كردند. اين چراغ‌ها با بستن شير گاز خاموش می‌شدند.  

با ورود چراغ های خیابانی از مشکلات تردد در تاریکی کاسته شد. ضمن اینکه از خطرات و آسیب ها نیز جلوگیری گردید. این چراغ ها با پیشرفت تکنولوژی ظاهری متفاوت تر به خود گرفت و ضمن اینکه نور بسیاری را ایجاد می کنند از لامپ هایی با مصرف برق کمتر نیز استفاده می شوند. امروزه روشنایی معابر با استفاده از لامپ های تخلیه، که اغلب آن ها لامپ های سدیم با فشار بالا هستند، انجام می شود. این لامپ ها نیز در حال  جایگزین شدن با لامپ های نسل جدید مانند لامپ های کم مصرف و لامپ های ال ای  دی هستند.